Autor: Praca zbiorowa
ISBN 83-9150-549-9

Fragment ze Wstępu

Wchodzenie w cywilizację społeczeństwa informacyjnego, oddala człowieka od bezpośredniego spostrzegania otoczenia, zmniejsza zaufanie do zmysłów i do samodzielnego budowania własnych modeli rzeczywistości i ich weryfikacji. To rozluźnienie związków ze środowiskiem, rozbija indywidualne struktury czasowo-przestrzenne. Deformuje normalne wymiary rzeczy, osłabia zdrowy realizm na skutek różnych zmiennych, zwiększających warunki niepewności codziennej egzystencji. Coraz intensywniej uwidaczniają się lęki wobec pojawiających się różnorodnych zagrożeń: naturalnych będących skutkiem zetknięcia się człowieka ze źródłami energii tkwiącej w przyrodzie; cywilizacyjno-technicznych będących skutkiem kontaktu człowieka z energią zmagazynowaną w urządzeniach technicznych; behawioralnych, których źródłem jest człowiek – sprawca zagrożeń dla innych lub dla samego siebie. Zatem podstawowym wezwaniem współczesności jest ustawiczne dążenie do zaspokojenia podstawowych potrzeb zapewniających bezpieczeństwo i porządek publiczny definiowany, jako stan zapewniający ochronę życia, zdrowia, mienia i środowiska przyrodniczo-kulturowego oraz ochrona zasad współżycia społecznego i stosunków regulowanych normami prawnymi i zwyczajami. Powyższy zapis wskazuje jednoznacznie na potrzebę podejścia systemowego, zintegrowanego, interdyscyplinarnego i międzyresortowego w celu odpowiedniego zarządzania bezpieczeństwem publicznym w wymiarze prospektywnym na etapie monitorowania zagrożeń, przeciwdziałania, reagowania, normalizowania sytuacji i ustawicznego kształcenia. Ratownictwo w szerokim tego słowa znaczeniu stanowi integralna, niezwykle ważną składową systemu bezpieczeństwa publicznego. Zakres działania nie dotyczy tylko etapu reagowania, ale również wszystkich etapów zintegrowanego programu zarządzania bezpieczeństwa w wypadkach, sytuacjach kryzysowych, awariach przemysłowych i klęskach żywiołowych. Toteż w takim rozumieniu, dokonaliśmy wyboru obowiązujących norm prawnych w kontekście bezpieczeństwa publicznego. Prezentowany stan prawny jest niezmiernie rozproszony, niepełny, cechuje się licznymi powtórzeniami, nadmierną drobiazgowością, dość często brakiem konsekwencji. Pomimo znaczących wysiłków ustawodawcy zmierzającego do uporządkowania prawnego np. prawo atomowe, prawo ochrony środowiska, prawo wodne, państwowe ratownictwo medyczne, organizacje krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego, trudno jego obecny stan uważać za stabilny. [...]