Autor: Barbara Biedziak
ISBN 978-83-89250-47-6
Wstęp
Leczenie ortodontyczne jest coraz bardziej powszechne i obejmuje swym zasięgiem coraz szerszą grupę pacjentów w różnym wieku. Właściwe zaplanowane leczenie uwzględniające rodzaj nieprawidłowości, konstrukcję aparatu oraz czas rozpoczęcia terapii warunkuje uzyskanie pomyślnych i trwałych wyników. Szczególnie ważną grupę stanowią pacjenci, u których procesy wzrostowe w obrębie twarzowej części czaszki nie zostały zakończone. Wdrożenie postępowania leczniczego w tym czasie może nie tylko wpływać na zmianę położenia zębów lecz także modyfikować wzrost struktur kostnych.
Metoda rozsunięcia szwu podniebiennego coraz częściej stosowana w leczeniu ortodontycznym. Najważniejszym powodem leżącym u podstaw tego zainteresowania jest korekta zaburzeń poprzecznych poprzez wyrównanie dysproporcji wielkości podstaw kostnych szczęk bez ingerencji chirurgicznej oraz ekstrakcji zębów. Publikowane dotychczas doniesienia kliniczne potwierdzają skuteczność metody w przywróceniu prawidłowych relacji zębów bocznych podczas leczenia zgryzu krzyżowego. Nieliczne natomiast badania oceniające, na podstawie zdjęć odległościowych głowy, zmiany w twarzowej części czaszki po rozsunięciu szwu podniebiennego nie precyzują jednoznacznie efektów ortopedycznych. Zmiany kostne wydają się być mniej widoczne u pacjentów dorosłych z powodu zwiększonej sztywności połączeń szczęki z sąsiadującymi strukturami kostnymi twarzoczaszki.
Wprowadzenie nowoczesnych technik obrazowania narządów z użyciem tomografii komputerowej pozwala na precyzyjną przestrzenną ocenę ich struktury i powinno dostarczyć dokładnych informacji o zmianach w kośćcu twarzowej części czaszki po ortopedycznym rozsunięciu szwu pośrodkowego podniebienia we wszystkich trzech płaszczyznach. Istotne byłoby sprawdzenie, czy zachodzące zmiany są zależne od etapu rozwoju narządu żucia pacjenta i czy uzyskane wyniki poprzecznej ekspansji szczęki są wskazaniem do wczesnego leczenia jej niedoboru wzrostu śrubą Hyrax w praktyce klinicznej.
